Uitgelichte tafelsetting
De droomtafel van Charly Buron
Hoe ziet de ideale eettafel eruit van iemand die haar leven wijdt aan de schoonheid? Serax vroeg het aan de Brusselse creative designer Charly Buron. Haar antwoord: een nostalgische zwerftocht doorheen de Parijse memory lane, op beeld vereeuwigd door fotografe en vriendin Federica Simoni.
Stel jezelf even voor.
“Ik ben Chalry Buron en ik werk als creative en set designer. Dat betekent concreet dat ik iets probeer te vertellen door objecten en decor te kiezen en ze vervolgens samen te brengen voor de foto. Ik heb een grote passie voor stillevens, en van kinds af aan bracht ik liever tijd door met het bouwen van het Barbie- of Bellville-huis dan met het spelen met de Barbie zelf. Het creëren van kleine, mysterieuze, visuele universums is wat mijn hart doet kloppen. Ik ben graag in mijn atelier aan het werk, omringd door alle objecten die ik ondertussen heb verzameld. Het is mijn bubbel. Ik kan uren dot-shaden — tekenen aan de hand van kleine stipjes met een zwarte pen — schilderen met aquarel of miniatuurtheatertjes bouwen.”
Wat is het idee achter deze Dream Table?
“Het idee vertrok vanuit de vraag die je aan een vriend zou kunnen stellen: ‘Met wie zou jij aan jouw droomtafel willen zitten?’ Voor mezelf wist ik meteen het antwoord: mijn grootouders. Ze zijn drie jaar geleden overleden en we waren heel close. Mijn zus en ik gingen elke dag bij hen lunchen – van de kleuterschool tot het einde van de middelbare school. Al onze familiegebeurtenissen speelden zich ook af rond mijn grootmoeders tafel. Ik wilde dat gevoel opnieuw oproepen - de warmte, de nostalgie van een “routine-souvenir” - door een dromerige tafel te creëren met tafelkleden en een selectie aan nostalgische props. Eigenlijk is er maar één object dat echt van mijn grootmoeder was: de oranje trechter. De rest zijn voorwerpen die ik op rommelmarkten of in tweedehandswinkels heb gevonden. Ze doen me allemaal aan haar denken – aan die vertrouwde, alledaagse dingen die je in het huis van grootouders zou terugvinden. Ik wil dat de objecten fungeren als een kleine madeleine de Proust: elk als trigger voor jeugdherinneringen.”
Je werkte vooral met het servies van Uncharted voor Serax. Wat spreekt je daarin aan?
“Wat ik zo leuk vind aan deze collectie, is dat ze in donkerbruine tinten komt – iets wat je nog maar zelden ziet in de keukens van mensen van mijn generatie of van onze ouders. Het servies doet me denken aan de oude kopjes van mijn grootmoeder, stukken die zij misschien zelf van haar ouders heeft geërfd. Die warme, aardse kleuren roepen herinneringen op aan oud servies, hoevekeukens en het verstrijken van de tijd in het algemeen. Wat ik tevens interessant vind, is dat het ontwerp zacht aanvoelt door zijn rondingen. Het heeft iets troostends. Dit servies zorgt voor een warmte en tederheid die heel natuurlijk aanvoelde voor deze droomtafel. Het draait om het omarmen van een bepaalde melancholie: het zoete gevoel dat jeugdherinneringen teweegbrengen.”
De shoot heeft plaatsgenomen in de straten van Parijs.
“Dat klopt. Federica Simoni, de fotografe, woont in Parijs. We hebben elkaar tien jaar geleden ontmoet in Londen en hebben daar samengewoond. Dus samen aan dit project werken – dat draait om herinneringen – voelde als een knipoog naar die periode in ons leven. Ik woon nu in Brussel, maar had een Parijs straatbeeld voor ogen. Federica woont in een rustige wijk, nabij Buttes-Chaumont, en stelde voor om dicht bij haar appartement te fotograferen. Ze wist exact waar het licht prachtig is en de gevels interessante details vertonen. We hebben ons laten leiden door de dingen die we spontaan op straat tegenkwamen.”
Wie zou je naast je grootouders uitnodigen aan jouw droomtafel?
“Ik zou graag omringd willen worden door oudere vrouwen – van die dames die hun verhalen graag met charme en humor delen. Ik ben gefascineerd door zulke vrouwen: ik vind hen mooi, inspirerend, en ik houd ervan om met hen gesprekken te voeren die tegelijk alledaags en diepgaand zijn. Om te leren hoe het vroeger was en te horen hoe zij omgaan met de wereld van vandaag. Verder stel ik me een tafel voor rond vier uur ’s middags, op een willekeurige doordeweekse dag, wanneer we gewoon over van alles en nog wat praten. Ik zou mijn favoriete dessert serveren: de pudding die mijn grootmoeder maakte, met een koekje erin gedrukt en nog eentje erbovenop. Dat is een smaak waarmee ik ben opgegroeid.”
