Featured story
Smeedkunst als een dans tussen elegantie en een speels verlangen
Antonino Sciortino (1962) blaast nieuw leven in de oude ambacht van de ijzersmeedkunst en dat heeft te maken met zijn opmerkelijke achtergrond. Sciortino groeide namelijk op in de smidse van zijn broer in Sicilië maar was tegelijkertijd gepassioneerd door dans. Na een vruchtvolle carrière als choreograaf smeedt hij nu ijzer met moderne dans in het achterhoofd. Het resultaat oogt lichtvoetig, elegant en vernieuwend.
Antonino Sciortino’s verhaal is bijzonder en vangt aan in Sicilië, meer bepaald in het pittoreske Bagheria ten oosten van Palermo waar hij geboren wordt in een grote Italiaanse familie van negen kinderen. Op zijn achtste gaat hij in de leer bij zijn broer die hem de knepen van de ijzersmeedkunst aanleert. “IJzer was voor mij wat papier en kleurpotloden zijn voor vele andere kinderen”, zegt Sciortino hierover. “Ik ging er zeer speels mee om”.
Al snel blijkt dat de energieke Antonino niet alleen gepassioneerd is door ijzer maar ook door dans. En dus schrijft de jongeman zich in op de dansschool in Palermo. Antonino blijkt talent te hebben voor beweging. Als danser en choreograaf bouwt hij een mooie carrière op en bereikt hij het hoogste niveau. Zo belandt hij in tv-shows voor grote Latijnse popsterren zoals Ricky Martin en Julio Iglesias. Maar op professionele dans staat helaas een leeftijd en wanneer Antonino veertig wordt besluit hij om de dans vaarwel te zeggen. Zijn tijd wijdt hij aan zijn tweede passie: ijzer. In 2003 vestigt hij zich in de Via Savona in Milaan, een straat bekend om zijn designateliers, en begint hij een tweede leven als ijzersmid. Het brengt hem terug naar zijn kindertijd.
Noem Sciortino niet zomaar een ijzersmid. In plaats van de tradities van de oude ambacht in stand te houden, experimenteert hij met vorm en lichtheid. Zo gaat hij op zoek een manier om de lichtvoetigheid van de dans en de zwaarte van het ijzer met elkaar te verbinden. Zijn zoektocht leidt tot wat de Italianen ‘filo cotto’ noemen. De letterlijke vertaling luidt: gekookte draad. “Het is ijzerdraad die in het atelier gebruikt wordt om baren vast te binden”, zegt hij. “Vaak wordt deze weggegooid. Ik heb het materiaal gerecupereerd en er vervolgens fantasierijke objecten mee gevormd door te draad te buigen en te lassen.” Filo cotto laat Antonino toe om de beweging die hij ervoer als danser over te brengen in ijzerwerk.
Vandaag staat Antonino Sciortino synoniem voor ijzerwerk met de juiste balans tussen elegantie en speelsheid. Of hij nu een meubel of een kunstwerk produceert, beweging en levensvreugde zijn nooit ver weg. “IJzer heeft me gedurende mijn hele leven vergezeld. Gaandeweg heb ik geleerd om haar zachtheid te hanteren, haar sterkte in mijn voordeel te gebruiken en met haar natuurlijke kleuren te spelen”. Ieder werk vormt een weerspiegeling van de eclectische geest van Sciortino zelf, die keer op keer lichtheid en zwaarte verweeft tot een artistiek en begeerlijk voorwerp dat stilstaand danst.
